Voor de historica in mij, is het vandaag een bijzondere dag.
De hele dag komen er beelden uit Berlijn mijn twitter timeline binnen. 25 jaar na de val van de Berlijnse Muur is de boodschap dat vreedzame verandering mogelijk is nog steeds net zo krachtig. Het is een van de eerste wereldgebeurtenissen (als je de overwinning op het EK’88 niet meerekent) die ik bewust heb meegemaakt. Ik herinner me de opwinding en de hoop die van de omwentelingen in het voormalige Oostblok uitgingen. Van het openknippen van het IJzeren Gordijn, via de val van de Muur tot aan het in beslag nemen van het paleis van Ceaușescu. Jaren later tijdens mijn werk in het Europees Parlement ontmoette ik de voorvechters van vrijheid die deze omschakeling mede mogelijk hadden gemaakt. Die dit vaak met gevangenisstraffen hebben moeten bekopen, maar nu naast West-Europeanen in het Europees Parlement opkomen voor democratie en mensenrechten.
Maar vandaag is het ook Remembrance Day. De dag dat de landen in het Gemenebest de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog en de slachtoffers van oorlogen sindsdien herdenken. Met de klaproos als symbool voor de vele doden die tijdens die oorlog in de velden van Vlaanderen en Noord-Frankrijk vielen. Dit jaar 100 jaar geleden veranderde de wereld in rap tempo. De industriële revolutie bracht nieuwe machthebbers boven, maar de oude waren nog niet bereid deze macht te delen. Op basis van een militaire strategie van de 19e eeuw, maar met gebruik van militaire middelen van de 20ste eeuw werden mannen de dood in gejaagd.
Vandaag herdenken we onze zeer bloedige Europese zoektocht naar een nieuw machtsevenwicht. Van een door oude feodale dictatoren verscheurd continent tot aan het democratisch gekozen Europees Parlement. Opdat we nooit zullen vergeten.
