Jeroen Pauw gooide vandaag een steen van jewelste in de vijver van het feminisme, tenminste als je de eerste reactie op internet moet geloven. Kort gezegd kwam het er op neer dat hij aankondigde dat er waarschijnlijk weinig vrouwen aan de tafel van zijn nieuwe praatshow zouden komen te zitten omdat zij nog steeds minder machtsrelevant zijn in Nederland.

En hij heeft gelijk. Hoeveel feministen dit ook discriminerend vinden, hij heeft gelijk. Vrouwen zijn nog steeds uitstekend in staat om, als het gaat om macht, de eer aan mannen over te laten. En dat niet alleen, ze helpen vrouwen die een dergelijke stap wel zetten niet. Toen ik voorzitter werd, waren het met name de vrouwen in mijn omgeving die zich afvroegen of ik het wel ging redden en/of mijn kinderen niet ten onder zouden gaan. Anderhalf jaar later kan ik hen gerust stellen. Met mijn kinderen gaat het goed en na een heerlijke vakantie ben ik klaar voor het nieuwe politieke seizoen.

Dat vrouwen twijfelen als het gaat om de machtsposities is vast en zeker een evolutionair gegeven. Net zo goed als dat witte blanke mannen hun bestaande machtspositie niet zomaar loslaten. Maar er verandert pas wat wanneer we daar niet in berusten, maar gaan handelen.

Joyce Brekelmans schreef er vandaag een aardige column over op Joop. De moeite van het lezen waard.